Sroka zwyczajna Pica pica (ang. Magpie) to pierwszy ptak z serii o krukowatych. Jej czarno-białe upierzenie i wyjątkowo długi błyszczący ogon sprawiają, że jest jednym z najlepiej rozpoznawalnych ptaków w Polsce. Jednak przyglądając się bliżej można zauważyć, że pióra sroki nie są jednolicie czarne. Mienią się odcieniami od zieleni do fioletu, w zależności od oświetlenia. Barwy te nie są wynikiem obecności odpowiednich pigmentów w piórze, tak jak zwykle ma to miejsce (ale o pigmentach w piórach może powstanie inny wpis 😊), lecz zmienność barw zależy od kąta padania światła i zużycia upierzenia. Jest to tzw. ubarwienie strukturalne. Tę zmienność barw widać najlepiej z bliższej odległości i występuje ona u wielu innych gatunków m.in. samców kaczek krzyżówek w szacie lęgowej.
Sroki są wszędobylskie i wszystkożerne- występują powszechnie na terenach rolniczych i w miastach. Występują praktycznie w całej Europie (poza Islandią), w północnej Afryce, dużej części Azji oraz Ameryce Północnej. Podgatunek występujący w północno-zachodniej Afryce ma błękitną nagą skórę za okiem i brak zielonego połysku na ogonie.
Jak wszystkie krukowate, sroki są bardzo bystre i szybko się uczą. Głośno ostrzegają się wzajemnie przed kotami, a działając zespołowo mogą bez większych problemów je przegonić. Nie obawiają się też niektórych latających drapieżników – przykładowo potrafią aktywnie dręczyć większego od siebie myszołowa, aby uzyskać dostęp do jedzenia. Nie są jednak aż tak zuchwałe w przypadku jastrzębi czy bielików.
Sroki to istoty społeczne. Samce srok mają zwykle dłuższy ogon niż samice, jednak poza tą cechą trudno je rozróżnić między sobą w terenie. W okresie lęgowym łączą się w monogamiczne pary, niektóre na całe życie, ale zdrady i rozwody też nie są im obce. Po odchowaniu młodych często łączą się w grupki kilku lub kilkunastu osobników.
Ich gniazdo jest dużą kolistą konstrukcją z dwoma ukrytymi wejściami po przeciwległych stronach. Zadaszona kopuła zbudowana jest głównie z gałęzi i zakładana jest przeważnie wysoko na drzewach. Sroki zwykle budują nowe gniazdo każdego roku, a ich stare gniazda mogą być ponownie wykorzystane przez inne gatunki.
Ciekawostką jest fakt, że sroki są wszechobecne w miastach od relatywnie niedawna. Jeszcze kilkanaście lat temu widok sroki w mieście był dużo rzadszy niż dzisiaj. Łatwość zdobycia pożywienia i nie niszczenie gniazd sprawiły, że całkiem nieźle radzą sobie w mieście.
o ile różne kolory na piórach sroki można zrozumiec bo to trochę jak rozlana bezyna na wodzie o tyle nie zapomne swojego zaskoczenia że jednolicie niebieskie pióra sójki nie mają barwnika tylko za wszystko odpowiada znowu załamanie swiatła
Dokładnie, budowa piór ma tu szczególne znaczenie 🙂 niebieski pigment jest bardzo rzadki w naturze, tylko około 1% zwierząt, które mają niebieskie ubarwienie ma je dzięki pigmentom
Po co im dwa wejścia? Do wietrzenia czy nie wpadły na to że można się osłonić od wiatru z obu stron 🤨
Haha, myślę że mogły na to wpaść;) sroki korzystają naprzemiennie z obu wejść, ich gniazdo to taka twierdza, z zewnątrz widać tylko kopułę z patyków, a dopiero w środku jest “prawdziwe” gniazdo, osłonięte i bardziej standardowe. Wejścia sa zamaskowane i chociaż gniazdo jest duże to zwykle nie tak łatwo je wypatrzeć, więc wydaje mi się że chyba raczej wiatr tam nie hula 😉
Zadziwia mnie, jak niewiele wiemy o powszechnie spotykanych gatunkach! Są równie fascynujące, jak te egzotyczne… A może nawet bardziej 😀
Dokładnie, ciężko się nie zgodzić 😉