Fruczak gołąbek- polski koliber

Od jakiegoś czasu czekałam na możliwość sfotografowania owada nazywanego często ‘polskim kolibrem’. Samo obserwowanie go na żywo jest warte odnotowania, bo wyróżnia się dość mocno wśród innych motyli dziennych i nocnych. Lata bardzo szybko, a w ruchu jego zachowanie i wielkość bardzo przypomina kolibra.

Fruczak gołąbek (Macroglossum stellatarum, ang. hummingbird hawk-moth) – bo o nim mowa, to gatunek motyla z rodziny zawisakowatych. Rodzina ta składa się głównie z motyli nocnych, ale fruczak jest jednym z tych które najbardziej aktywne są za dnia. Zawisakowate to też grupa, w której znajdziemy najszybciej latające motyle.

Podobieństwo fruczaka do kolibra wynika z podobnego sposobu odżywiania się i przemieszczania się od kwiatka do kwiatka. Tak jak koliber ma zdolność do zawisania w powietrzu, wykonując trzepoczące ruchy skrzydłami. Oczywiście obie grupy nie są spokrewnione, a podobieństwo wynika z konwergencji, kiedy niezwiązane ze sobą grupy wykształciły podobne rozwiązania morfologiczne i funkcjonalne (umiejętność lotu dzięki ruchom skrzydeł u owadów, nietoperzy czy ptaków jest dobrym przykładem).

Przednie skrzydła fruczaka są szarobrązowe, pokryte czarnymi liniami. Kiedy gdzieś przysiądzie nie wyróżnia się wcale i przypomina dość przeciętna, choć niewątpliwie dużą ćmę. Jego niezwykłość widać dopiero w locie- dobrze widoczne są wtedy tylnie pomarańczowe skrzydła. Motyl ten jest też niezwykle szybki, co będzie wiedział każdy kto próbował go kiedyś sfotografować lub nagrać. Potrafi osiągnąć nawet 50 km/h, chociaż oczywiście od kwiatka do kwiatka porusza się nie aż tak szybko 😉

Zasięg występowania fruczaka jest dość szeroki- znajdziemy go od Europy po północną część Afryki i Azję. Czyli w skrócie, spotkamy go od Portugalii aż po Japonię. Populacje żyjące na północy i w centralnej Europie zimują w okolicy Morza Śródziemnego i w północnej Afryce, te z Europy Południowej zwykle są całoroczne.