To kolejny ptak po wieszczku preferujący tereny wysokogórskie, o niskiej roślinności. Płochacz halny (Prunella collaris, ang. alpine accentor) – to gatunek z rodziny płochaczy, grupy wąsko reprezentowanej w Europie. Jest spotkany głównie w południowej, zachodniej i środkowej Europie, północnej Afryce oraz Azji (zasięg aż do Japonii). Jest to gatunek gniazdujący do wysokości 5000 m n.p.m. (zwykle 1800-3000 m n.p.m.), osiadły, w zimę przenoszący się w niższe partie gór. W Polsce bardzo nieliczny, gniazdujący na izolowanych stanowiskach m.in. w Tatrach i Karkonoszach. W Europie jest to najdalej na północ występująca populacja.
Płochacz halny żywi się owadami, pająkami i nasionami. Żeruje głównie na ziemi, lub w jej pobliżu. W zimie zlatuje w pobliże schronisk górskich, gdzie może korzystać z resztek zostawionych przez turystów. Z wyglądu samce i samice są bardzo do siebie podobne.
Jeżeli na danym terenie jest więcej osobników to płochacze gnieżdżą się w małych grupach, gdzie jest kilka samic i kilka samców. Dobrze ukryte gniazda budowane są w szczelinach skalnych, samica składa 3-4 jaja. Pisklęta w jednym gnieździe mogą mieć różnych ojców. Wynika to z tego, że samice na początku sezonu lęgowego chętnie spółkują z dostępnymi samcami. Samce pomagają później dokarmiać pisklęta, chętniej w gnieździe w którym mogą być ich pisklęta. Młode przebywają w gnieździe około 15 dni, po tym czasie rodzice nadal dokarmiają młode. Po okresie lęgowym płochacze tworzą małe stadka, prowadząc względnie osiadły tryb życia.