Tasmania to wyspa położona ok. 300 km na południe od wybrzeża Australii, będąca jednocześnie najmniejszym australijskim stanem. Odizolowanie od głównego lądu sprawiło, że możemy tu spotkać wiele gatunków endemitów, których nie znajdziemy na głównym kontynencie. Jednym z nich jest eukaliptusowiec żółtogardły zwany również miodojadem żółtogardłym (Nesoptilotis flavicollis, ang. yellow throated honeyeater). Cała rodzina miodojadów (Meliphagidae) obejmuje ponad 180 gatunków występujących w Australii, Indonezji, na Nowej Gwinei i wyspach Oceanii. Australijska część jest reprezentowana przez 17 gatunków. Grupa może być dodatkowo podzielona względem kształtu dzioba na ptaki długo- i krótkodziobe. Te różnice wpływają na inny udział nektaru i owadów w diecie. A jest to istotne, bo ptaki te pełnią bardzo ważna rolę przy zapylaniu wielu roślin w tej części świata.
Eukaliptusowiec żółtogardły należy do miodojadów o krótkim prostym dziobie. W jego diecie dominują stawonogi wyszukiwane pomiędzy gałęziami drzew, je też nektar i dodatkowo uzupełnia dietę owocami i nasionami. Nie jest bardzo płochliwym ptakiem, ale potrafi dość dobrze zamaskować się w roślinności buszu. Jego zielonkawe ubarwienie kontrastuje z wyraźnie żółtym podgardlem, które jest jego znakiem rozpoznawczym. Siedliska eukaliptusowca to głównie wilgotne i suche lasy eukaliptusowe, umiarkowane lasy deszczowe i wrzosowiska przybrzeżne. Czasami można go spotkać również w parkach i rezerwatach na obszarach miejskich.
Eukaliptusowiec nie należy do ptaków migrujących, cały rok przebywa na Tasmanii. Samce bronią i przeganiają ze swoich terytoriów zarówno ptaki tego samego, jak i innych gatunków. Zapewniają w ten sposób sobie i potomstwu pewny dostęp do pokarmu. W okresie lęgowym samica przenosi się na terytorium samca i sama buduje gniazdo, w którym wysiaduje od 2 do 3 jaj. Gniazdo jest wykonane z trawy, liści, pajęczyny i wyłożone sierścią, którą samica zbiera od żywych zwierząt, takich jak walabie, psy lub konie. Para pozostaje w monogamii socjalnej. Do tej pory panowało przekonanie, że tylko samica karmi młode, ale ostatnie obserwacje pokazują, że pisklęta są karmione przez oboje rodziców, chociaż samica przynosi częstsze posiłki. Kiedy młode podrosną i mają około 3 tygodni, są przepędzane przez samca z jego terytorium. Populacja liczbowo jest nieznana, ale w związku z częstymi spotkaniami uznaje się ją za stabilna (status LC).
Literatura:
BirdLife International (2024) Species factsheet: Nesoptilotis flavicollis. Downloaded from http://datazone.birdlife.org/species/factsheet/yellow-throated-honeyeater-nesoptilotis-flavicollis on 23/01/2024
RH. Donaghey., 2021. Yellow-throated Honeyeater Nesoptilotis flavicollis parental care, foraging ecology and social behaviour compared with the White-eared Honeyeater N. leucotis, Australian Field Ornithology 38, 157–163
HF. Recher, MC. Calver, WE. Davis, Jr., 2016. Ecology of Honeyeaters (Meliphagidae) in Western Australian Eucalypt Woodlands I: Resource Allocation Among Species in the Great Western Woodland During Spring, Australian Zoologist 38, 130–146
