Zima sprzyja obserwacjom ptasiej drobnicy i łatwiej jest wypatrzyć gatunki zwykle skryte wśród drzew. W Polsce mamy kilka gatunków sikorek, z czego niektóre bardzo łatwo można spotkać nawet w mieście, a inne wymagają trochę bardziej aktywnego poszukiwania. Do tych drugich należy sosnówka (Periparus ater, dawniej Parus ater, ang. Coal Tit) – ważąca ok. 10 gramów najmniejsza sikorka centralnej Europy. Jak wszystkie sikorki, sosnówki są zwinne, ruchliwe i przez to nie tak łatwo jest im zrobić dobre zdjęcie. Poruszają się często wśród wierzchołków drzew i zewnętrznych gałęzi, głównie wśród drzew iglastych i mieszanych. Zimą chętnie korzystają z karmników, zwłaszcza w czasie mrozów.
Sosnówki zamieszkują prawie całą Europę (poza Islandią i północą Norwegii), centralną Azję aż po Japonię oraz północną Afrykę. Latem jedzą głównie owady, pająki i inne bezkręgowce, zimą dodatkowo nasiona drzew (np. świerka oraz sosny). Samica składa do 10 jaj, po wykluciu pisklęta zostają w gnieździe około 20 dni, karmione przez oboje rodziców. Po opuszczeniu gniazda koczują razem z nimi, często w koronach świerków i sosen. Sosnówki są bardzo towarzyskie, poza okresem lęgowym często tworzą stada mieszane z innymi gatunkami. Bycie w takim stadzie ma swoje zalety – ptaki mogą łatwiej wypatrzeć drapieżniki, łatwiej też mogą znaleźć pokarm. W Polsce sosnówki są objęte ścisłą ochroną gatunkową.
Czym się różni sosnówka od bogatki? Ma mniej żółtego czy to tylko zimowe upierzenie?
Dorosłe bogatki mają wyraźnie żółty brzuch i dodatkowo czarny krawat przez środek brzucha. Dorosłe sosnówki praktycznie nie mają nic żółtego, ich spód jest bardziej szarawy/szaropłowy i nie mają krawata (wyjątkiem jest np. podgatunek występujący w Afryce Periparus ater ledouci, który jest wyraźnie żółty). Dorosłe wyglądają praktycznie tak samo przez cały rok, czy zima czy lato 🙂